Trenle Gökyüzüne Yolculuk

Trenle Gökyüzüne Yolculuk

Bir varmış, bir yokmuş… Türkiye’nin sevimli bir kasabasında Kerem adında hayalperest bir çocuk yaşarmış. Kerem’in en sevdiği oyuncak, kırmızı ve mavi renkleriyle parlayan oyuncak treniymiş. Trenini elinden hiç bırakmaz, her gece uyumadan önce onunla oynarmış. Ama bu gece farklı bir gece olacakmış.

Kerem, yatağına uzanmış ve trenini yastığının yanına koymuştu. Yavaşça gözlerini kapattı ve o anda bir fısıltı duydu.

Fısıltı: “Kerem, uyan! Hayallerin gerçek olmak üzere!”

Kerem şaşkınlıkla gözlerini açtı ve trenini yerinde duruyor sanarken, onun minicik tekerleklerinin hareket ettiğini gördü! Tren, hafifçe ışıldıyor ve “Pufff! Pufff!” diye buhar çıkarıyordu.

Kerem: “Ne oluyor? Trenim canlanmış!”

Tren, Kerem’e seslendi:

Tren: “Merhaba Kerem! Ben gökyüzüne gitmeye hazırım. Peki ya sen?”

Kerem heyecanla yatağından fırladı. Treni, odasının içinde küçük bir daire çizdikten sonra, “Hadi atla!” dedi. Kerem, trenin en ön vagonuna oturdu. O anda tren, pencereden dışarı doğru yol almaya başladı. Göz açıp kapayıncaya kadar kendilerini bulutların arasında buldular.

Bulutların Üzerindeki İstasyon

Tren, pofuduk bulutların arasında süzülüyordu. Kerem aşağıya baktığında evlerini, kasabalarını ve hatta çok uzakta görünen büyük bir denizi görebiliyordu. Ama en etkileyici olan, her istasyonda karşılaştıkları muhteşem görüntülerdi.

İlk istasyonda, Kerem ve treni yıldızların arasına vardı. Yıldızlar minik lambalar gibi yanıp sönüyordu. Bir yıldız, Kerem’e yaklaşıp parlak ışıklarıyla selam verdi.

Yıldız: “Hoş geldin Kerem! Her gece gökyüzüne bakıp bizi hayal ediyorsun. İşte şimdi bizimle buradasın!”

Yıldız, Kerem’in eline minik bir ışık küresi bıraktı.

Yıldız: “Bu, senin hayallerinin gücüdür. İyi bak ona!”

Kerem, ışık küresini cebine koyup tekrar trene bindi.

Ay Dede ile Sohbet

Tren, bir sonraki istasyonda Ay Dede’nin yanına geldi. Ay Dede, yuvarlak ve ışıl ışıl parlayan bir sandalyesinde oturuyordu.

Ay Dede: “Hoş geldin, Kerem! Seni burada görmek ne güzel. Biliyor musun, ben geceleri çocukların hayallerini izlerim. Senin hayalin en güzel gökyüzü yolculuğuydu!”

Kerem, şaşkınlıkla sordu:

Kerem: “Peki, neden hep yukarıdan bakıyorsun? Aşağıya hiç inmiyor musun?”

Ay Dede gülerek cevap verdi:

Ay Dede: “Gökyüzünden baktığımda çocukların nasıl büyüdüğünü, ne kadar cesur olduklarını ve hayallerini nasıl gerçekleştirdiklerini görebiliyorum. Bu, benim için en büyük mutluluk.”

Ay Dede, Kerem’e bir altın anahtar verdi.

Ay Dede: “Bu anahtar, rüyalarının kapılarını açar. Her zaman yanında taşı.”

Kerem, anahtarı alıp teşekkür etti ve trene geri döndü.

Güneş’in Doğuşu

Tren, son durağına yaklaşırken, ufukta bir turuncu ışık beliriyordu. Bu, Güneş’in doğuşuydu. Tren, Güneş’in sarı ve altın ışıklarıyla parlayan tepesine ulaştı. Güneş, Kerem’e dönüp yumuşak bir sesle konuştu:

Güneş: “Kerem, sabah uyanma zamanı yaklaşıyor. Ama unutma, her sabah bir yenilik getirir. Bugün bu yolculukla hayal gücünün ne kadar güçlü olduğunu öğrendin. Her zaman hayal kurmaya devam et.”

Güneş, Kerem’e parlak bir ışıkla selam verdi. Tren, yavaşça geri dönüş yoluna koyuldu.

Uykuya Dönüş

Kerem, tekrar odasında buldu kendini. Tren, eski haline dönmüş ve yastığının yanına usulca durmuştu. Kerem, cebine baktığında yıldızdan aldığı ışık küresini ve Ay Dede’nin verdiği anahtarı gördü. Bu rüyanın gerçek olduğunu anladı ve gülümsedi.

Kerem: “Ne güzel bir yolculuktu. Gökyüzünü hiç unutmayacağım!”

O anda gözlerini kapattı ve tatlı bir uykuya daldı. Sabah olduğunda, güneş odasını aydınlatırken Kerem’in yüzünde kocaman bir gülümseme vardı.

Ve böylece, gökyüzü yolculuğu Kerem’in en sevdiği rüyası olarak kalmış.

Evet çocuklar Trenle Gökyüzüne Yolculuk adlı masalımızda burada bitti. Sizde Trenle Gökyüzüne Yolculuk gibi Uyku Hikayeleri yazarak tarafımıza gönderebilirsiniz. Gönderdiğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uyuyacak. Masal göndermek için aşağıda ki resme tıklayabilirsiniz.