Kirpi Miko’nun Komşuluk Dersi

Kirpi Miko’nun Komşuluk Dersi

Bir zamanlar yemyeşil bir ormanda, dikenleri parlak güneşte ışıldayan bir kirpi yaşardı. Bu kirpinin adı Miko idi. Miko, ormanın en çalışkan sakinlerinden biriydi. Günler boyunca meşe palamudu, böğürtlen ve kestane toplar, kış gelmeden yuvasını doldururdu. Ancak Miko’nun bir sorunu vardı: Paylaşmayı pek sevmezdi. Ne kadar çok yiyeceği olursa olsun, onları yalnızca kendisi için saklardı. Ormandaki diğer hayvanlar, Miko’nun cimriliğini bildikleri için ondan bir şey istemezlerdi.

Bir gün, Miko büyük bir çaba sarf ederek yuvasını tamamen doldurdu. “Artık kış boyunca hiç endişe etmeme gerek yok!” dedi sevinçle. Ancak ertesi gün, hava aniden soğudu. Gri bulutlar gökyüzünü kapladı ve kar yağmaya başladı. Kış, beklenenden erken gelmişti.

Bir Misafir Kapıda

Miko, yuvasında sıcacık otururken, kapısı üç kez çalındı: Tak tak tak!
Kapıyı açtığında karşısında, kuyruğu üşümüş bir şekilde titreyen Tilki Kiro’yu buldu.

“Merhaba Miko,” dedi Kiro ürkek bir sesle. “Bu ani kar fırtınasına hazırlıksız yakalandım. Evime dönemedim ve çok açım. Sana sığınabilir miyim?”

Miko, Kiro’nun haline baktı, ama hemen içinden bir sıkıntı belirdi. Kendi yiyeceklerinin eksileceğinden korkuyordu. Bu yüzden başını iki yana salladı ve “Üzgünüm Kiro, yiyeceğim kış boyunca ancak bana yeter. Sana yardım edemem,” dedi.

Kiro boynunu bükerek uzaklaştı. Miko ise vicdan azabı hissetmek yerine, “Herkes kendi hazırlığını yapmalıydı!” diye mırıldandı.

Yardım İsteyen Diğer Hayvanlar

Kiro’dan sonra, Miko’nun kapısını iki farklı hayvan daha çaldı:

• İlk gelen, kanatları soğuktan donmuş bir Serçe Lila idi.
• İkincisi ise yiyecek ararken kar fırtınasında yolunu kaybeden Tavşan Nino idi.

Her ikisi de Miko’dan yardım istediler. Ama Miko, her seferinde onları geri çevirdi. “Herkes kendi başının çaresine bakmalı,” dedi. Ve tekrar sıcak yuvasına çekildi.

Ancak dışarıdaki hayvanların çaresizliği ve üşüyen hallerini düşünmek, Miko’nun aklından bir türlü çıkmıyordu. Kalbinde hafif bir huzursuzluk hissetmeye başladı.

Bir Rüya ile Gelen Ders

O gece, Miko derin bir uykuya daldı. Rüyasında, büyük ve ihtişamlı bir Meşe Ağacı ona seslendi:
“Miko, ormanın güzelliği yalnızca paylaşmakla korunur. Eğer birbirinize yardım etmezseniz, bu orman yalnızlıkla kararır.”

Miko, rüyasında ormanı bembeyaz bir çöl gibi gördü. Hayvanlar birer birer kayboluyor, hiçbir ses duyulmuyordu. Yalnızlık, kalbine ağır bir taş gibi oturdu. Meşe Ağacı’nın sesi yankılandı:
“Yalnızca kendini düşünen, sonunda yapayalnız kalır.”

Miko, birdenbire uyandı ve doğruca pencereye gitti. Dışarıda hala fırtına vardı ve ormandaki sessizlik rüyasındaki gibi ağır gelmeye başlamıştı. İçinde bir pişmanlık kıvılcımlandı.

Paylaşmanın Gücü

Miko, hızla hareket etmeye başladı. Topladığı kestanelerden bir sepet doldurdu, biraz böğürtlen ve meşe palamudu ekledi. İlk olarak, Tilki Kiro’yu bulmaya karar verdi. Kiro, bir ağacın kovuğuna sığınmış, titriyordu. Miko, Kiro’ya yaklaşarak sepeti uzattı.

“Kiro, çok özür dilerim,” dedi Miko. “Sana yardım etmeli ve seni içeri davet etmeliydim. İşte biraz yiyecek ve istersen benim yuvama gel.”

Kiro, gözleri parlayarak teşekkür etti ve Miko’nun yuvasına geldi. Daha sonra, Serçe Lila ve Tavşan Nino’yu da buldular ve hepsini sıcak yuvaya davet ettiler.

Birlikte Daha Güzel

Miko’nun yuvası, kahkahalarla ve dostluk sohbetleriyle doldu. Herkes, getirdiği küçük yiyecekleri ortaya koydu ve bir ziyafet düzenlediler. O an Miko, paylaşmanın ve yardımlaşmanın ne kadar güzel bir şey olduğunu anladı.

Kış boyunca, Miko yalnız değildi. Herkes birbiriyle yiyeceklerini ve hikayelerini paylaştı. Ve bahar geldiğinde, orman, hayvanların dostluk şarkılarıyla yankılanıyordu.

Evet çocuklar Kirpi Miko’nun Komşuluk Dersi adlı masalımızda burada bitti. Sizde Kirpi Miko’nun Komşuluk Dersi gibi Hayvan Masalları yazarak tarafımıza gönderebilirsiniz. Gönderdiğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uyuyacak. Masal göndermek için aşağıda ki resme tıklayabilirsiniz.