Büyülü Çeşme

Büyülü Çeşme

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, yemyeşil ormanların ve masmavi gökyüzünün altında küçük bir köy varmış. Bu köyün adı Mutluköy’müş. Mutluköy’de insanlar huzur içinde yaşar, çocuklar neşe içinde oynarmış.

Köyün tam ortasında, asırlık bir çınar ağacının gölgesinde duran eski bir çeşme varmış. Bu çeşmenin adı “Büyülü Çeşme”ymiş. Çeşmenin suları berrak mı berrak, serin mi serinmiş. Köy halkı, bu çeşmenin suyunun sihirli olduğuna inanırmış.

Küçük Ayşe, köyün en meraklı ve yardımsever kızıymış. Her gün okula giderken ve dönerken Büyülü Çeşme’nin yanından geçer, çeşmenin neden “büyülü” olduğunu düşünürmüş. Bir gün, dayanamayarak annesine sormuş:

“Anne, neden bu çeşmeye ‘Büyülü Çeşme’ diyorlar? Gerçekten sihirli mi?”

Annesi gülümseyerek cevap vermiş:

“Evet, canım kızım. Efsaneye göre, bu çeşme iyi kalpli insanların dileklerini gerçekleştirirmiş.”

Ayşe’nin gözleri parlamış:

“Ben de bir dilek dileyebilir miyim?”

Annesi başını sallamış:

“Elbette, ama önce iyilik yapmayı unutmamalısın. Gerçek sihir, iyilik yapmakta saklıdır.”

O gün Ayşe, okula giderken yolda yaşlı komşuları Mehmet Dede’yi görmüş. Mehmet Dede, bahçesindeki yaprakları toplamaya çalışıyormuş ama beli ağrıdığı için zorlanıyormuş. Ayşe hemen yanına koşmuş:

“Merhaba Mehmet Dede! Yardıma ihtiyacınız var mı?”

Mehmet Dede gülümsemiş:

“Ah Ayşe kızım, çok naziksin. Eğer bana yardım edebilirsen çok sevinirim.”

Ayşe büyük bir zevkle işe koyulmuş. Yaprakları toplamış, çiçeklere su vermiş ve bahçeyi tertemiz yapmış. İşleri bitirdikten sonra Mehmet Dede ona teşekkür etmiş:

“Sen ne iyi bir kızsın, Ayşe. Bana çok yardımcı oldun. Sana minnettarım.”

Ayşe mutlu bir şekilde oradan ayrılmış. Eve dönerken Büyülü Çeşme’nin yanına gelmiş. Kalbinde bir dilek tutmuş ve fısıldamış:

“Sevgili çeşme, köyümüzde herkes mutlu olsun ve birbirine yardım etsin.”

Bir anda çeşmenin suları hafifçe parlamış, küçük bir gökkuşağı oluşmuş. Ayşe şaşırmış ama çok sevinmiş.

Ertesi gün, köyde bir değişiklik fark edilmiş. İnsanlar daha güler yüzlü, daha yardımsever olmuş. Çiftçiler tarlalarda beraber çalışıyor, anneler birlikte yemek yapıyor, çocuklar oyunlarını paylaşıyormuş.

Arkadaşı Ali, Ayşe’ye koşarak gelmiş:

“Ayşe, bugün köyde herkes ne kadar mutlu, fark ettin mi?”

Ayşe gülümsemiş:

“Evet Ali, belki de iyilik yapmanın sonucudur.”

Ali merakla sormuş:

“Nasıl yani?”

Ayşe, Mehmet Dede’ye yardım ettiğini ve sonra Büyülü Çeşme’den dilek dilediğini anlatmış. Ali heyecanlanmış:

“O zaman ben de iyilik yapmalıyım!”

O gün Ali, yolda ağlayan küçük bir kız çocuğu görmüş. Kızın adı Elif’miş ve oyuncak bebeğini kaybetmiş. Ali sormuş:

“Merhaba Elif, neden ağlıyorsun?”

Elif gözyaşları içinde cevap vermiş:

“Oyuncak bebeğimi kaybettim, onu bulamıyorum.”

Ali düşünmüş:

“Merak etme, sana yardım edeceğim. Birlikte arayalım.”

İkisi birlikte köyü dolaşmışlar ve sonunda bebeği parkta bir bankın altında bulmuşlar. Elif sevinçle bağırmış:

“Bulduk! Teşekkür ederim Ali!”

Ali mutlu bir şekilde gülümsemiş:

“Rica ederim, Elif. Her zaman yardım ederim.”

Akşam olunca Ali de Büyülü Çeşme’nin yanına gitmiş ve dileğini dilemiş:

“Sevgili çeşme, tüm çocuklar her zaman mutlu olsun.”

Çeşme yine hafifçe parlamış, suları neşeyle şırıldamış.

Günler geçtikçe, köyde iyilik ve mutluluk dalga dalga yayılmış. Çocuklar, yaşlılara yardım ediyor, hayvanlara yiyecek veriyor, doğayı koruyorlarmış.

Bir gün, öğretmenleri sınıfta sormuş:

“Çocuklar, son zamanlarda köyümüzde bir değişiklik fark ettiniz mi?”

Ayşe ve Ali birbirlerine bakmışlar, sonra hep bir ağızdan cevap vermişler:

“Evet öğretmenim! Herkes daha yardımsever ve mutlu oldu!”

Öğretmenleri gülümsemiş:

“Bu harika bir haber! Peki, sizce bu değişikliğin sebebi nedir?”

Ayşe elini kaldırmış:

“Öğretmenim, biz iyilik yapmaya başladık ve Büyülü Çeşme’den dilek diledik. Sanırım dileklerimiz gerçekleşti.”

Öğretmen şaşırmış:

“Gerçekten mi? Demek Büyülü Çeşme’nin sırrı iyilik yapmakta saklıymış.”

Ali eklemiş:

“Evet öğretmenim. İyilik yaptıkça herkes mutlu oluyor.”

Sınıftaki diğer çocuklar da heyecanlanmış:

“Biz de iyilik yapalım!”

O günden sonra, köydeki tüm çocuklar ve hatta büyükler, iyilik yapmanın önemini anlamışlar. Her gün bir başkasına yardım etmeye çalışıyorlarmış. Köyde artık kimse yalnız veya mutsuz değilmiş.

Ayşe bir akşam annesine demiş ki:

“Anne, iyilik yapmak gerçekten sihirliymiş. Hem biz mutlu oluyoruz hem de başkaları.”

Annesi onu kucaklamış:

“Evet, canım kızım. Unutma, iyilik paylaştıkça çoğalır.”

Ayşe gülümsemiş:

“O zaman biz de bu sihri tüm dünyaya yayalım.”

Annesi başını sallamış:

“Harika bir fikir. Küçük bir iyilik bile büyük değişikliklere yol açabilir.”

Ve böylece Mutluköy, iyilik ve sevgiyle dolu bir yer olarak ünlenmiş. Çevre köylerden insanlar, Mutluköy’ü ziyaret etmeye başlamışlar. Onlar da bu iyilik dalgasına katılmışlar.

Ayşe ve Ali, köylerine gelen çocuklara Büyülü Çeşme’nin hikayesini anlatmışlar. Hep birlikte iyilik yapmaya, doğayı ve birbirlerini sevmeye devam etmişler.

Gökten üç elma düşmüş: Biri bu masalı anlatanın başına, biri dinleyenin başına, biri de iyilik yapan tüm çocukların başına.

Ve gökkuşağının altında, Mutluköy’de yaşayan herkes, sonsuza dek mutlu yaşamış.

Evet çocuklar bu masalımızda burada bitti. Sizde Arkadaşlık ve Paylaşma Hikayeleri yazarak tarafımıza gönderebilirsiniz. Gönderdiğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uyuyacak. Masal göndermek için aşağıda ki resme tıklayabilirsiniz.