Bir Mahallenin Hikayesi

1. Bölüm: Bir Mahallenin Hikayesi – Yeni Bir Başlangıç

Güneşin parıl parıl parladığı bir bahar sabahıydı. Rüzgar hafif hafif esiyor, kuşlar daldan dala neşe içinde ötüyordu. Yeni bir günün heyecanıyla, Efe minibüsün penceresinden dışarı bakıyordu. İçinde bir yandan tatlı bir heyecan, bir yandan da bilmediği bir yerde yaşayacak olmanın tedirginliği vardı.

“Anne, bu mahalle bizim mi olacak?” diye sordu Efe, büyük gözlerini annesine çevirerek.

“Evet, tatlım. Artık burası bizim yeni yuvamız. Bak, bahçesi ne kadar şirin, değil mi?” dedi annesi gülümseyerek.

Minibüs küçük bir sokağa döndü. Sokak boyunca şirin, birbirinden renkli evler sıralanmıştı. Her evin önünde rengarenk çiçeklerle süslenmiş bahçeler vardı. Bazı pencerelerden beyaz tül perdeler görülüyordu. Efe, gözlerini açarak her ayrıntıyı incelemeye çalıştı. Derken minibüs bir evin önünde durdu.

“Efe! Bak, yeni evimiz burası,” dedi babası.

Efe arabadan fırladı ve şirin bahçeye koştu. Bahçenin bir köşesinde sallanan bir hamak, diğer köşesinde ise kırmızı ve beyaz çiçeklerle dolu bir gül tarlası vardı.

O anda yan taraftan tatlı bir ses duyuldu: “Merhaba! Sen yeni mi taşındın?”

Efe döndü ve kendine doğru koşan atkuyruğlu bir kız gördü. Kızın üzerinde çiçek desenli bir elbise vardı ve elinde minik bir top tutuyordu.

“Evet,” dedi Efe. “Benim adım Efe. Sen kimsin?”

“Ben de Elif,” dedi kız gülümseyerek. “Bu mahallede yaşamaya başladıysan, sana büyük bir tur yapmam gerek. Burada büyük bir park, tatlı bir bakkal ve bolca sır var!”

“Sır mı?” diye sordu Efe. Çok meraklanmıştı.

“Evet, ama şimdilik söylemem! Gel, sana parkı göstereyim.”

Efe ve Elif birlikte koşarak sokaktan parka doğru yürümeye başladı. Parkta rüzgarla dans eden salıncalar, tüm renkleriyle parlayan kaydıraklar vardı. Efe, mahalleye taşındıkları için duyduğu endişelerin yavaş yavaş kaybolduğunu hissetti. Bu mahallede yaşamak çok eğlenceli olacağa benziyordu.

2. Bölüm: Esnafın Sırrı – Bakkal Amca’nın Hikayesi

Ertesi sabah, Efe gözlerini açtığında burnuna taze ekmek ve simit kokuları geliyordu. Mahalle, sabah saatlerinde uyanan bir dev gibi hareketlenmişti. Efe hemen kahvaltıdan sonra dışari çıkmaya karar verdi. Elif’le sözleşmişlerdi; bakkala gidip hem biraz eşya alacak hem de mahalle hakkında daha fazla şey öğreneceklerdi.

Bakkalın kapısından içeri girdiklerinde, raflarda rengarenk kutular, şeker kavanozları ve camdan küçük bir küp dikkatlerini çekti. Bakkal Amca, yuvarlak gözlükleri ve tatlı gülümsemesiyle tezgahın arkasında duruyordu.

“Hoş geldiniz, çocuklar! Bu sabah ne alırdınız?” diye sordu Amca.

Elif şimşek hızıyla büyük cam küpü gösterdi: “Amca, bu nedir? Niye öyle parlayan sikkelerle dolu?”

Bakkal Amca güzelce güldü. “Bu, bizim mahallemizin küçük hazinesi. Bu kutuya herkes biraz para koyar ve yıl sonunda büyük bir şey düzenleriz.”

Efe heyecanla sordu: “Ne gibi?”

Amca sırrını korurcasına gülümseyip fısıldadı: “Bekle ve gör. Çocukların sevineceği bir şey.”

Efe ve Elif büyük bir merakla eve döndüler. Kafalarında sorular dolaşıyordu. “Acaba bu sır ne olabilir?

Efe, akşam yemeği boyunca bile bakkal amcanın sırrını düşünüyordu. “Bu kutuda nasıl bir sürpriz olabilir ki?” diye kendi kendine mırıldandı. Annesi onun bu kadar sessiz oluşuna şaşırmıştı.

“Efe, bir şey mi düşünüyorsun?” diye sordu.

“Şey… bakkal amcanın bir sır kutusu var. Ama ne olduğunu söylemedi. Elif’le birlikte çok merak ediyoruz,” dedi Efe.

Annesi gülümseyerek, “Sırlar bazen sabretmeyi öğretir, tatlım. Eminim doğru zaman geldiğinde o sır açığa çıkacak,” dedi.

Efe bu sözleri düşündü. Ertesi gün, Elif’le birlikte mahallede biraz dolaşmaya karar verdi. Yolda diğer çocuklara da bakkal amcanın sırrını sordular. Herkes bu kutuyu biliyor gibiydi, ama kimse içindeki sürprizin ne olduğunu tam olarak açıklayamıyordu.

“Bazen oyuncaklar alıyor,” dedi bir çocuk.

“Geçen sene hepimize dondurma dağıtmıştı!” dedi bir başkası.

Efe ve Elif, bu duyduklarından daha da heyecanlanmıştı. “Demek ki gerçekten eğlenceli bir şey olacak!” dedi Elif.

3. Bölüm: Çatışma ve Uzlaşma – Komşular Arasında Bir Tartışma

Bir öğleden sonra Efe ve Elif, parkta oynarken kenarda iki komşunun tartıştığını fark ettiler. Yaşlı bir teyze ile yaşlı bir amca, büyük bir ağacın altında hararetli bir şekilde konuşuyorlardı.

“Bu ağacı kesmeliyiz! Dalları bahçeme kadar uzanıyor ve yaprakları her yere dökülüyor!” dedi yaşlı amca, kaşlarını çatmış bir şekilde.

“Kesmek mi? Olmaz!” diye sert bir sesle yanıt verdi yaşlı teyze. “Bu ağaç bizim mahallemizin sembolü. Kuşlar yuva yapıyor, çocuklar gölgesinde oynuyor. Onu kesmek büyük bir hata olur.”

Efe ve Elif, tartışmaya kulak kabarttılar. İkisi de ağacın kesilmesine karşıydı. Efe cesaretle yanlarına giderek, “Amca, bu ağacı kesmek yerine dallarını budasak olmaz mı? Yaprakları da biz temizleriz,” dedi.

Yaşlı adam şaşırarak Efe’ye baktı. “Siz mi temizleyeceksiniz? Gerçekten yapabilir misiniz?”

Elif hemen atıldı. “Tabii ki yaparız! Hatta diğer çocuklara da haber veririz. Hep birlikte çalışırız.”

Amca biraz düşündükten sonra, “Peki,” dedi. “Eğer söylediklerinizi yaparsanız, ağacı kesmeyeceğim.”

Efe ve Elif hemen diğer çocukları çağırdılar. Hep birlikte yaprakları süpürdüler, dalları dikkatlice budadılar. Günün sonunda yaşlı teyze ve yaşlı amca, ağacın altında oturmuş çaylarını içerken gülümsüyorlardı.

“Bu çocuklar olmasaydı, bu iş böyle tatlıya bağlanmazdı,” dedi amca. “Teşekkür ederiz.”

Yaşlı teyze, “Birlikte çalışınca her şey daha güzel oluyor,” diye ekledi. Efe ve Elif, mahalleleri için bir şey yapmış olmanın mutluluğuyla eve döndüler.

4. Bölüm: Mahallenin Kahramanı – Küçük Bir Çocuğun Cesareti

Bir gün mahallede kocaman tüylü bir köpek kayboldu. Bu köpek her sabah bakkalın önünde oturur, gelen geçen herkese dostça kuyruğunu sallardı. Ama o sabah ortada yoktu.

“Acaba başına bir şey mi geldi?” dedi Elif, endişeli bir sesle.

“Haydi, onu bulalım!” diye atıldı Efe.

Efe ve Elif, köpeği aramak için mahallede dolaşmaya başladılar. Önce parkı kontrol ettiler, sonra sokakları gezdiler, ama köpek hiçbir yerde yoktu. Tam ümitlerini kaybedeceklerdi ki, eski bir inşaat alanında köpeğin kuyruğunu gördüler. Köpek, çukura düşmüş ve çıkamıyordu!

“Korkma, seni kurtaracağız!” dedi Efe, çukura eğilerek. Köpek, korkmuş ama hâlâ kuyruğunu sallıyordu.

Elif, hemen bakkal amcaya koşup yardım istedi. Bakkal Amca bir ip getirerek Efe’ye yardım etti. İpi köpeğin etrafına bağladılar ve dikkatlice yukarı çektiler. Köpek nihayet güvendeydi!

Mahallede herkes Efe’yi ve Elif’i kahraman ilan etti. Köpek, mahalledeki herkesin sevgilisi olmuştu ve artık kimse onu yalnız bırakmamaya karar verdi.

5. Bölüm: Birlikte Daha Güçlüyüz – Zor Günlerde Dayanışma

Mahallede bir gün büyük bir yağmur yağdı. Gökyüzü gri bulutlarla kaplanmış, sokaklar suyla dolmuştu. Yağmur dinip güneş açtığında, pek çok bahçe sular altındaydı.

Efe, pencereden dışarı baktığında yaşlı teyzenin bahçesinin sular altında olduğunu fark etti. Teyze, elinde küçük bir süpürgeyle suyu dışarı atmaya çalışıyordu, ama işi çok zordu.

“Elif, yaşlı teyzeye yardım etmeliyiz!” dedi Efe, kararlı bir şekilde.

Elif, Efe’nin fikrini hemen kabul etti. Diğer çocukları da çağırarak yaşlı teyzenin bahçesine koştular. Biri bir süpürge aldı, diğeri kovalarla su taşıdı. Hep birlikte çalışarak kısa sürede bahçeyi temizlediler.

Teyze, gözleri dolarak çocuklara teşekkür etti. “Siz mahallemizin gerçek kahramanlarısınız,” dedi.

O gün mahallede herkes birbirine yardım etti. Mahallede bir kez daha dayanışmanın ne kadar güçlü bir şey olduğunu anladılar.

“Birlikte olunca her şey daha kolay,” dedi Efe, bir elinde kova, diğer elinde gülümseme. Elif başını sallayarak onayladı. Bu mahallede yaşamak sadece eğlenceli değil, aynı zamanda çok özel bir şeydi.

Evet çocuklar Bir Mahallenin Hikayesi adlı masalımızda burada bitti. Sizde Bir Mahallenin Hikayesi gibi Uzun Hikayeler yazarak tarafımıza gönderebilirsiniz. Gönderdiğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uyuyacak. Masal göndermek için aşağıda ki resme tıklayabilirsiniz.