Büyücü’nün Unuttuğu Büyü
Yaşlı büyücü, baharı getiren büyüyü unuttuğu için ormanda çiçekler açmaz ve hayat canlanmaz. Küçük dostu sincap Zıpzıp’ın yardımıyla eski bir şarkıyı hatırlayarak büyüyü yeniden yapar ve doğa uyanır. Çiçekler açar, kelebekler dans eder, arılar vızıldar. O günden sonra büyücü, şarkıları hep Zıpzıp’la birlikte söyleyerek hiçbir büyüyü unutmamaya karar verir.
Büyücü’nün Unuttuğu Büyü
Bir zamanlar, büyük bir ormanın derinliklerinde, yaşlı ve bilge bir büyücü yaşarmış. Bu büyücü, sihirli değneğiyle harikalar yaratır ve her yıl baharın gelmesini sağlarmış. Ormanın tüm hayvanları onu sever, özellikle de ilkbahar geldiğinde açan rengarenk çiçekleri ve dans eden kelebekleri dört gözle beklermiş. Ama bu yıl, işler pek de yolunda gitmemiş.
Bir sabah, büyücü değneğini eline alıp bahar büyüsünü yapmak için hazırlanmış. Ancak ne kadar uğraşsa da büyüyü bir türlü hatırlayamamış! Kafasını kaşımış, eski kitaplarını karıştırmış, hatta sihirli aynasına bile sormuş ama bahar büyüsünün sözlerini bulamamış.
“Eyvah!” demiş büyücü, “Bahar büyüsünü unuttum! Eğer çiçekler açmazsa, arılar bal yapamaz, kelebekler dans edemez. Orman kış uykusundan uyanamaz!”
O sırada, büyücünün en yakın dostu olan küçük sincap Zıpzıp, dalların arasından fırlamış ve büyücünün omzuna tırmanmış. “Büyücü Amca, neden bu kadar üzgünsün?” diye sormuş Zıpzıp.
Büyücü iç çekmiş ve “Ah, Zıpzıp,” demiş, “Bahar büyüsünü hatırlayamıyorum. Bu büyü olmadan çiçekler açmaz ve orman yeniden canlanamaz.”
Zıpzıp sevimli patilerini büyücünün sakalına dokundurmuş ve “Belki hatırlamanın bir yolu vardır,” diye öneride bulunmuş. “Sen hep şarkı söylemeyi çok seversin. Belki o eski şarkılardan biri büyüyü hatırlamana yardımcı olur.”
Büyücü, bu fikri beğenmiş ve sihirli değneğini kaldırarak eski bir şarkıyı söylemeye başlamış:
“Çiçekler açsın, kelebekler uçsun,
Sıcak rüzgar essin, kış uzak dursun.”
Ama hiçbir şey olmamış. Çiçekler hala kapalıymış, ağaçlar uykudaymış, rüzgar bile kıpırdamıyormuş.
Büyücü biraz daha düşünmüş ve sonra Zıpzıp’ın kulağına fısıldadığı eski bir melodiyi hatırlamış. Bu melodiyi annesi ona küçükken söylerdi. Büyücü, yavaşça değneğini sallamış ve şarkıyı söylemeye başlamış:
“Tomurcuklar dans etsin, gökkuşağı gülümsesin,
Doğa yeniden canlansın, bahar coşkuyla gelsin.”
Büyücünün sesi rüzgarla birlikte ormanın dört bir yanına yayılmış. O an, sihirli bir şey olmuş: Çiçekler yavaşça açılmış, tomurcuklar yeşermiş ve ağaç dallarından rengarenk kelebekler uçuşmaya başlamış. Arılar neşe içinde çiçekten çiçeğe konmuş, kuşlar şarkı söylemeye başlamış. Orman adeta yeniden uyanmış!
Büyücü, sevinçle Zıpzıp’a sarılmış ve “Senin yardımın olmasa bu büyüyü hatırlayamazdım. Teşekkür ederim, Zıpzıp!” demiş. Zıpzıp ise gülümseyerek, “Hep birlikte çalışırsak, hiçbir şeyi unutmamız gerekmez,” diye cevap vermiş.
O günden sonra, büyücü hiçbir büyüyü unutmamak için şarkıları hep Zıpzıp’la birlikte söylemiş. Her yıl bahar geldiğinde, ormanın dört bir yanındaki hayvanlar bu büyüleyici şarkıyı duyar ve çiçeklerin yeniden canlanmasını dört gözle beklermiş. Ve böylece, bahar her zaman dans eden çiçeklerle, şarkı söyleyen kuşlarla ve rengarenk kelebeklerle gelmiş.
Evet çocuklar Büyücü’nün Unuttuğu Büyü isimli masalımızda burada bitti. Sizde Uyku Hikayeleri yazarak tarafımıza gönderebilirsiniz. Gönderdiğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uyuyacak. Masal göndermek için aşağıda ki resme tıklayabilirsiniz.
